Yara, vücuda gelebilecek bir yaralanma sonucu cildin epidermisinde hasar oluşması ve derinin normal anatomisinin ve fonksiyonlarının bozulması olarak tanımlanır. Yara iyileşmesi, kazayla veya kasıtlı olarak meydana gelen travma sonrası derinin bütünlüğünü korumak için önemli bir fizyolojik süreçtir. Normal yara iyileşmesi, hemostaz/inflamatuar faz, inflamasyon, proliferatif faz ve yeniden şekillenme fazı dâhil olmak üzere birbirini takip eden ve üst üste binen 4 fazı içerir. Yara iyileşmesi; yaş, eşlik eden hastalık, beslenme ve hijyen gibi birçok faktör tarafından etkilenmektedir. Aşırı yara iyileşmesi (hipertrofik skar ve keloid) veya kronik yara (ülser), bozulmuş fizyolojik yara iyileşme süreçlerinin göstergesidir. Yaraların temelde akut/kronik olarak ayrılmasının yanında, oluştuğu bölge (ağız, göz, deri vb.) ve oluşumuna göre (travmaya bağlı yara, diyabetik yara ve yanık yaraları) sınıflandırılması, bakımı ve tedavisi açısından farklılıklar oluşturmaktadır. Genel olarak topikal antiseptikler ile yapılan geleneksel yara bakımının yanında günümüzde otogreftler, allogreftler, kültürlü epitelyal otogreftler ve biyouyumlu ve biyobozunur polimerlere dayalı yara pansumanları gibi tedavi seçenekleri de bulunmaktadır. Deneysel yara modelleri, terapötik potansiyele sahip yeni ajanları test etmek, doku onarım mekanizmasının patogenezini incelemek ve yeni biyobelirteçleri saptamak için gereklidir. İn silico, in vitro ve in vivo dâhil olmak üzere yara iyileşme sürecini incelemek için çeşitli modeller kullanılmıştır. Bunun yanında, hiçbir deneysel yara modeli fizyolojik yara iyileşmesini tam olarak temsil etmediği için farklı modelleri içeren uygun bir kombinasyon kullanılmalıdır. Bu derlemede; yara tipleri, yara iyileşmesi, in vitro ve in vivo deneysel yara modelleri tartışılmaktadır.