24 Haziran 2018’de gerçekleşen seçimler,16 Nisan 2017 referandumunda kabul edilenCumhurbaşkanlığı Hükümet Sisteminin hayatageçmesini sağlaması ve seçmenin oy vermedavranışını etkileyecek pek çok yeni düzenleme içermesi dolayısıyla siyasi tarihimizin enönemli seçimlerinden biri olarak değerlendirilebilir.Seçimlerde, AK Parti ve MHP’den oluşan Cumhur ittifakı, Erdoğan’ı yeni sistemin ilk Cumhurbaşkanı seçtirmeyi ve yeni sistemi etkili işletmek üzere Meclis çoğunluğunu elde etmeyihedeflerken, CHP, İYİ Parti ve SP’den oluşanMillet ittifakı ve HDP, Erdoğan’ı Cumhurbaşkanıseçtirmemeyi veya Meclis çoğunluğunu sağlayarak Cumhurbaşkanını Meclis üzerinden dengelemeyi hedefliyordu.Seçimler, Erdoğan’ın ilk turda Cumhurbaşkanıseçilmesi ve Cumhur ittifakının Meclis çoğunluğunu elde etmesiyle sonuçlandı. Bu çerçevede,yeni sisteme öncülük eden Cumhur ittifakı, sistemi hayata geçirme imkanı da yakalamış oldu.Bu makalede, seçimlerin siyasi bağlamını ortaya koymak üzere, 2007 Cumhurbaşkanlığıkrizinden 24 Haziran seçimlerine kadar geçensürede siyasetin geçirdiği kritik süreçleri ve busüreçlerin siyasal sistem değişikliği üzerindekietkileri tartışıldıktan sonra, seçimlerin kısa veorta vadeli siyasi ve toplumsal sonuçlarına değinilecektir.
The general and presidential elections of 24 June 2018 in Turkey were one of the most important elections in the modern history of the country in many ways. First of all, the elections were based on a series of new regulations that would shape the voters’ attitudes. Also, the elections were a systemic prerequisite for the newly established presidential system to take effect, which had a national approval through 16 April 2017 referendum. The elections were also distinguished with the rare alliances it contained. The People’s Alliance (Cumhur İttifakı) consisted in Erdoğan’s Justice and Development Party (AK Parti) and Bahçeli’s Nationalist Movement Party (MHP), and worked to bring Erdoğan to the office, to embrace and run the new system effectively. On the opposite side there were a coalition and a single party, the coalition naming itself Nation’s Alliance (Millet İttifakı) and consisting in an alliance of Republican People’s Party (CHP), Good Party (İYİ Parti) and Felicity Party (Saadet Partisi); while the People’s Democratic Party (HDP) ran by itself. They came together to either oust Erdoğan in the running for president or at least gain the majority in the parliament to force a systemic balance over Erdoğan through the parliament. In this article, I will first elaborate on the critical political developments observed between what is known as the “2007 Presidential Crisis” and 24 June 2014 elections, along with their impact upon the changes in political system. Then, I will put forward some arguments on the possible political and social consequences of the 2018 elections in the short, medium and the long run.
