Son dönemde öne çıkan klâsik sanat dallarından biri olan ebrû, ilgi gören bir sanat olmasınınyanında, bu sanatı gerçekleştiren kişiler açısından da önemli özellikler taşımaktadır. Ebrû’ya ilgigösterenler, bu sanata gerek bireysel gerekse sosyal bir faaliyet olarak bakmaktadırlar. Bireysel açıdanhem popüler hem de klâsik bir sanat olmasının etkisi olduğu söylenebilir. Ancak ebrû ile ilgilenmenin,ebrûyu bir uğraş, hobi ya da profesyonel iş olarak görmenin sosyal birliktelik açısındanbirçok sebep ve sonucu vardır.Ebrûyu, ilgilisinin tek başına olduğu tekne başı ortamının ötesinde, sosyal antropolojik açıdantekrarlanan ve paylaşılan bir faaliyet olarak ele aldığımızda, ebrû yapmanın ritüel taraflarını görebiliriz.Bireyi diğer bireylerle bir araya getiren, hem yaparken hem de sergilerken paylaşılan birortam sağlayan ve bu ortam içinde zaman-mekân birlikteliğini ortaya çıkarıp kişilere soyut hâllerve mânevî hisler tecrübe ettiren Ebrû sanatı, ebrûcuya hem tekrarlanamayan bireysel deneyimhem de sosyal bir birliktelik kurma ve yaşanmışlığa sâhip olma imkânı vermektedir.Ebrû sanatı ve ebrûcular, kültürel antropolojinin önemli bir araştırma alanı olan ritüeller açısındanel değmemiş bir konudur. Bu makalede ebrû yapımının her aşaması, bu aşamaların ebrûcutarafından deneyimlenmesi ve sosyal bir ortamda paylaşılmasını ele alıp; bu hususları kişisel deneyimve gözlemlerden yararlanarak “ritüel” anlayışı ile ortaya konulmaktadır.